Wat als ie bijt

“Wat als ie bijt”  is een gedachte die je misschien snel wegduwt, iets wat je liever niet onder ogen ziet, omdat het te veel zegt, te zwaar voelt, of misschien omdat je hoopt dat het wel meevalt, dat het niet zover zal komen, zolang jij gewoon oplet, hem bij je houdt, hem corrigeert als het nodig is, of hem afleidt zodra je spanning voelt.

En toch blijft het soms ergens knagen, dat stemmetje dat zich afvraagt: wat als het wél gebeurt? Wat als hij niet alleen blaft, niet alleen uitvalt, maar werkelijk bijt?

Ik herinner me hoe dat voelde, die gedachte die je liever niet uitspreekt en dat je ergens weet dat het niet zomaar uit de lucht komt vallen.

Voordat ik gedragstherapeut werd, had ik een hond die als pup gebeten werd door een andere hond, en vanaf dat moment voelde elke ontmoeting met een soortgenoot als een strijd.
Voor hem, maar ook voor mij, want hoe goed ik ook mijn best deed, ik wist niet hoe ik zijn gedrag écht kon veranderen.

En ik had het niet door, al die signalen die hij gaf, die ik nu zo helder zie bij andere honden: hoe zijn ademhaling verandert, zijn lijf verstijft, zijn blik scherp wordt, hoe hij zich groter maakt dan hij is, terwijl hij zich van binnen juist zo klein voelt.

Bijten is agressie, ja, en dat klinkt misschien hard, maar het is niet de vorm van agressie die veel mensen bedoelen, het is geen kwaadwillend gedrag, geen bewijs van dominantie of van een hond die de baas wil spelen.
Het is angstagressie, een uiting van onveiligheid, van oplopende spanning, van niet meer weten hoe om te gaan met wat er gebeurt, van een overvol emmertje dat ergens moet overlopen als niemand op tijd ingrijpt.

En dan sta je daar, met een hond die bijt, niet omdat hij slecht is, maar omdat hij niet anders meer kan. En ergens weet je: dit had ik eerder moeten zien.

Maar hoe kun je zien en veranderen wat je nooit hebt geleerd?

Wat ik wil dat je weet, is dit: het is niet jouw schuld, maar het is wél jouw verantwoordelijkheid.

Niet pas als het misgaat, niet pas als je schrikt van wat hij doet, maar al daarvoor, in dat ene moment waarop hij iets probeert te vertellen: met zijn ogen, zijn houding, zijn manier van lopen, zijn afwachtende blik of zijn plotselinge stilstand. Dit zijn momenten die pas betekenis krijgen als je weet waar je op moet letten.

En als jij je bewust bent van hoe hij zich voelt, dan verandert er iets.
Je ziet hem ineens anders.
Je voelt wanneer hij te veel prikkels heeft, wanneer hij steun nodig heeft, wanneer jij het verschil kunt maken.
En langzaam maar zeker verschuift de spanning van jullie beiden naar vertrouwen.

Dus als je jezelf afvraagt: wat als ie bijt?,
stel jezelf dan ook deze vraag: wat als ik hem leer begrijpen, voordat het zover komt?

Volg de link als je meer wilt weten over mij en mijn werkwijze.