Ik wandel met mijn hond en ik wil mijn hond gewoon begrijpen. Ik denk dat ik hem best goed aanvoel, dat ik alleen maar consequenter of rustiger moet zijn, dat ik simpelweg beter moet trainen. Maar hoe hard ik ook mijn best doe, het voelt alsof we elkaar soms totaal kwijt zijn. Hij trekt aan de lijn, hij blaft of valt ineens uit naar andere honden, hij staat vol spanning nog voordat ik snap wat er gebeurt en ik voel mezelf steeds kleiner worden, alsof ik op eieren loop en nooit weet wanneer het weer misgaat. Die machteloosheid die je voelt bij een reactieve hond… die gaat diep.
Op een dag vraagt iemand: “Maar weet je eigenlijk waarom hij dat doet?”
En dat eenvoudige zinnetje maakt iets wakker in me. Ik realiseer me dat ik vooral kijk naar het gedrag, naar het blaffen, het uitvallen, het trekken, zonder te zien wat eronder leeft. Wanneer ik langzaam begin op te merken hoe zijn ademhaling versnelt, hoe zijn spieren aanspannen en zijn blik verandert, voel ik ineens dat hij geen ‘lastige hond’ is, maar een hond die probeert te vertellen dat het te veel is. Hij blaft niet omdat hij stoer wil doen, hij blaft omdat hij bang is, overprikkeld is, of niet meer weet hoe hij zich veilig moet voelen. En dat komt binnen.
Vanaf dat moment verandert er iets
Ik ontdek dat gedrag van een hond nooit zomaar gedrag is. Een hond die blaft, uitvalt of gromt, laat iets zien van binnen: spanning, onzekerheid, schrik, frustratie. En ik zie hoe weinig een hond kan leren als zijn lijf vol stress zit, hoe zijn stressemmertje sneller volloopt dan ik dacht. Tegelijk zie ik mijn eigen overtuigingen naar boven komen: dat ik hem moest controleren, dat ik moest laten zien dat ik de leiding heb, dat zachtheid misschien zwakte was. Maar juist die overtuigingen stonden tussen ons in. Pas toen ik ging kijken naar zijn emotie, in plaats van naar zijn gedrag, begon alles te veranderen. Rust in zijn lijf en rust in het mijne bleken de sleutel.
Nu lopen we anders door dezelfde wereld
Nog steeds oplettend, nog steeds bewust van prikkels, maar zonder de spanning die er vroeger altijd hing. Ik kijk niet meer om te controleren, maar om te begeleiden. Ik voel eerder wanneer het te veel wordt en geef hem ruimte voordat zijn spanning oploopt. Hij hoeft niet meer te schreeuwen om gehoord te worden. En hij kijkt niet meer naar alles wat beweegt, maar naar mij. De verbinding is zacht, stabiel en veilig geworden.
Als jij dat gevoel van machteloosheid herkent bij het gedrag van je hond, of voelt dat er meer mogelijk is, maar nog niet weet hoe je moet beginnen, dan is dit misschien het moment waarop je anders gaat kijken. Niet naar wat je hond dóet, maar naar wat hij voelt. Want pas dan kun je een reactieve, overprikkelde hond echt begeleiden: vanuit rust, vertrouwen en verbinding.
Ik ben Sjoukje Lautenbach, gedragstherapeut voor honden én coach voor mensen.
Ik help lieve hondenbaasjes die een hond hebben die blaft, gromt of uitvalt, en die hun hond willen begrijpen in plaats van corrigeren.
👉 Bekijk mijn gratis videoreeks over waarom honden blaffen, grommen of uitvallen
Geef een reactie